Po zachodzie słońca/film/Po+zachodzie+s%C5%82o%C5%84ca-2004-1039342004
pressbook
Inne
Treść
Po zachodzie słońca rozpoczyna się w chwili, gdy utalentowany złodziej Max „Król Alibi” Burdett (Pierce Brosnan) i jego piękna towarzyszka, Lola (Salma Hayek), przechodzą na zasłużoną emeryturę na Rajskiej Wyspie na Bahamach. Z powodzeniem wykonali ostatnie zadanie. Udało im się ukraść drugi z trzech istniejących sławnych brylantów Napoleona. Nie martwią się o finansową przyszłość, a ich przestępcza kariera należy już do przeszłości. Niestety, agent FBI - Stan (Woody Harrelson) , który przez siedem lat bezskutecznie deptał Maxowi po piętach, nie wierzy, że sławny złodziej wycofał się z branży. Przypuszcza, że przestępczy duet zamierza ukraść ostatni z napoleońskich brylantów, jednych z największych, idealnie czystych kamieni tego rodzaju na świecie. Brylant ten wyjęto z rękojeści szabli Napoleona zaraz po wygnaniu go na Elbę. Jego wartość szacowana jest na około 70 milionów dolarów. Cenny kamień pojawi się na Rajskiej Wyspie, podczas specjalnego pokazu na pokładzie statku wycieczkowego. Przyjazd przestępczej pary zbiega się – oczywiście całkowicie przypadkowo – z zawinięciem statku do portu. Choć na terytorium karaibskiego państwa Stan nie ma żadnej władzy, zamierza schwytać Maxa i Lolę na gorącym uczynku. Tym razem to jest to sprawa osobista! Gdy przeciwnicy spotykają się na wyspie, Max sprytnie zaprzyjaźnia się ze sfrustrowanym detektywem, pokazując mu jej atrakcje. Z dala od swojego naturalnego środowiska, Stan błyskawicznie poddaje się urokowi łatwego życia na Karaibach. Czy ich wieloletnia rywalizacja może zamienić się w przyjaźń? Może wizerunek Maxa i Loli jest przerysowany? Z drugiej strony, być może przyjaźń jest jedynie sprytnym oszustwem? Czy to możliwe, że złodziejska para naprawdę wycofała się z zawodu? A skoro jesteśmy już przy sprawach prawdy i kłamstwa, czy Stan czasem czegoś nie ukrywa? Kiedy zajdzie słońce, a trzeci brylant Napoleona zaginie, kto z nim odejdzie…?
O filmie
Oryginalny scenariusz autorstwa Paula Zbyszewskiego do filmu Po zachodzie słońca zauważyli producenci Beau Flynn i Tripp Vinson, znani z wyprodukowania takich filmów, jak Kraina tygrysów i Requiem dla snu. Scenariusz zakupiła wytwórnia New Line Cinema, a producenci wynajęli australijskiego scenarzystę Craiga Rosenberga, który zajął się jego poprawieniem. Zarówno przedstawiciele studia, jak i producenci, od samego początku zgadzali się, że w głównej roli mistrza złodziei Maxa Burdetta najchętniej obsadziliby samego Pierce’a Brosnana, aktora znanego na całym świecie jako „James Bond, Agent 007”. Wspomina producent Beau Flynn – Kiedy zastanawialiśmy się nad postacią Maxa, od razu przyszedł nam do głowy Pierce, ale wydawało nam się, że ciężko będzie go zaangażować. A jednak Brosnan wyraził zainteresowanie. Z zadowoleniem wyjaśniliśmy mu, że w roli Maxa Burdetta widzimy praktycznie jedynie jego. Od tej pory cały film zaczął nabierać konkretnych kształtów. Mówi Pierce Brosnan – Mój agent przysłał mi paczkę z dwunastoma scenariuszami filmów, których realizacja odbywać się miała w czasie, gdy nie miałem innych zobowiązań. Spośród nich naprawdę zainteresował mnie jedynie Po zachodzie słońca. Uwielbiam filmy tego rodzaju – to zresztą trzeci, jaki nakręciłem (pierwszym był Skok z 1989 i Afera Thomasa Crowna z 1999). Dodatkowo, byłem pewny, że w tym wystąpi sama czołówka aktorska. Kolejną osobą, która znalazła się w obsadzie filmu, była Salma Hayek, nominowana do nagrody Akademii za rolę w filmie Frida. Mówi producent Beau Flynn - Chcieliśmy znaleźć kogoś, przy kim Maxowi nie byłoby zbyt łatwo, kto potrafiłby go przejrzeć. Salma Hayek jest bardzo bezpośrednia, mieliśmy wrażenie, że na ekranie doskonale widoczna będzie łącząca ją i Pierce’a ogromna energia. Kiedy rozmawialiśmy z Piercem na temat aktorki, która mogłaby zagrać rolę Loli, powiedzieliśmy mu o Salmie – od razu spodobała mu się nasza propozycja. Mieliśmy wielkie szczęście, że Salmie spodobał się scenariusz, chętnie zgodziła się także pracować u boku Pierce’a. Hayek przyznaje – Od dawna jestem fanką Pierce’a, bardzo też chciałam zagrać wraz z nim w jednym filmie. To utalentowany aktor, a w tym filmie postać, w którą się wciela, jest bardzo spontaniczna, spokojna, pewna siebie. Zobaczycie go z rozczochranymi włosami, niewielką bródką – jest bardzo przystojny. Dobrze mu z zarostem! Brosnan jest równie miły - Salma to jedna z najpiękniejszych aktorek, a dodatkowo posiada olbrzymi talent. Nie widzieliśmy jej wcześniej w filmie tego rodzaju – w głównej roli w filmie z gatunku tych „popcornowych”. Oglądanie jej na ekranie to prawdziwa przyjemność. Kolejną osobą, która przystąpiła do zespołu pracującego nad filmem, był reżyser Brett Ratner, młody filmowiec mający w swoim dorobku pięć filmów – dwa przebojowe obrazy z cyklu Godziny szczytu, Czerwony smok, Family Man i Kasamowa. Łącznie na całym świecie przyniosły one dochód w wysokości blisko miliarda dolarów. Ratner przyznaje - Pierce znalazł się w obsadzie zanim dostałem angaż, ale cieszyłem się z tego ogromnie. Miałem ochotę nakręcić z jego udziałem film w stylu przygód Jamesa Bonda. Prawdę mówiąc, był jedną z tych osób, które zadzwoniły do mnie i powiedziały, że chcą, żebym pracował przy tym filmie. Ratner mówi o tym, co przyciągnęło go do projektu – Kocham takie filmy. Jest ich wiele, ale Po zachodzie słońca wyróżnia się spośród nich tym, że na wesoło mówi o uczuciach i przyjaźni. Max i Stan są przeciwnikami, ale czują do siebie dużą sympatię. To coś jak w filmie Ucieczka o północy. Dodatkowo istnieje uczucie pomiędzy złodziejami Maxem i Lolą, pojawia się także romans Stana i Sophie (granej przez Naomie Harris). Wszystkie te elementy składają się na ekscytującą, pełną zabawnych i niespodziewanych zwrotów akcji treść filmu. Kolejnym powodem, dla którego Ratner zdecydował się przyjąć propozycję reżyserowania tego filmu, była chęć podjęcia wyzwania. – Nigdy wcześniej nie kręciłem takiego filmu, to przyciągnęło moją uwagę – mówi reżyser. – Ten film to mieszanka wielu gatunków. Mamy w nim akcję, elementy dramatu, komedii, romansu. Przypuszczam, że Po zachodzie słońca spodoba się miłośnikom bardzo różnych obrazów. Reżyser żywi nadzieję, iż – widzowie zapomną o skoku i skupią się na uczuciach i związkach łączących bohaterów. Mam nadzieję, że po zakończeniu pokazu ludzie będą wychodzić z kin z uśmiechami na twarzach, zadowoleni z rozrywki, zakochani w bohaterach. Mówi Pierce Brosnan – Naprawdę podobał mi się ten projekt, a jeszcze bardziej, kiedy pojawił się Brett Ratner – facet, którego twórczość podziwiam, którego chętnie widziałbym za kamerą podczas realizacji filmu o Bondzie. Mając go w ekipie nasz entuzjazm do całego przedsięwzięcia zwiększył się jeszcze z dziesięć razy! Po znalezieniu reżysera, produkcja Po zachodzie słońca wkroczyła w kolejną fazę – należało obsadzić pozostałe role. – Jedną z naprawdę mocnych stron Bretta jest umiejętność dobrania właściwych aktorów – mówi producent Beau Flynn. – Potrafi przesłuchać pięćdziesięciu kandydatów i zadowoli się naprawdę najlepszym. Ratner wyjaśnia – Każda rola, niezależnie od tego jak mała, jest istotna. Staram się, by każda postać była ważna. Wszystkie postaci, pojawiające się w filmie, mają coś istotnego do przekazania, inaczej przecież nie warto byłoby umieszczać ich w filmie. Podobają mi się te role, po przeczytaniu których aktorzy od razu mówią, że są gotowi je zagrać, że chcą je zagrać. Potem, razem ze scenarzystą, dopracowujemy te postaci tak, by pasowały do konkretnych odtwórców. Pierce Brosnan i Salma Hayek objęli role głównych bohaterów filmu, natomiast w roli prześladowcy Maxa, agenta FBI Stanley’a P. Lloyda obsadzono Woody’ego Harrelsona. O obsadzeniu w filmie aktora grającego ostatnio głównie w teatrze mówi producent filmu, Flynn: - Pomysł obsadzenia Woody’ego Harrelsona w roli Stana był znakomity. Woody wnosi do filmu powiew komizmu. Jest świetnym aktorem. Naprawdę wierzy, że to agent FBI opętany pragnieniem schwytania Maxa Burdetta. Mówi Woody Harrelson – Kiedy pojawiła się okazja zagrania w tym filmie, natychmiast z niej skorzystałem. To świetny film. Dodatkowo, miałem okazję wcielić się w agenta FBI! Don Cheadle, który już po raz trzeci współpracuje z reżyserem Ratnerem (wcześniej pracowali wspólnie nad filmami Family Man i Godziny szczytu 2), przyjął ofertę zagrania Henry’ego Mooré’a, gangstera pochodzącego z Detroit. Brett Ratner ujawnia nieco szczegółów – Kiedy otrzymałem scenariusz, wiedziałem że Don Cheadle musi zagrać rolę Henry’ego Mooré’a. Byłem pewny, że tchnie w nią życie. Początkowo postać miała pochodzić z Wysp Bahama. Jednak Don wpadł na pomysł, by był to facet z Detroit, który przeprowadził się na Wyspy Bahama, dostrzegając szansę zrobienia interesu na dostarczaniu miejscowym ludziom rzeczy, do których nie mieli dostępu w swoim kraju. Cheadle bardzo szybko podpisał umowę o zagraniu tej kluczowej dla filmu roli drugoplanowej. Mówi aktor - Brett wie o mnie wiele strasznych rzeczy, muszę więc stawiać się na każde jego żądanie. W innym przypadku je wyjawi. Gdybym chciał, żeby wszystkie moje sekrety wyszły na jaw, wystarczyłoby, żebym został w domu i powiedział – Nie biorę tej roli, rób ten film beze mnie. Kolejną postacią była Sophie, policjantka z Wysp Bahama, która przyłącza się do Stana. W tej roli obsadzono brytyjską aktorkę Naomie Harris. Widzowie z USA pamiętają ją z horroru Danny’ego Boyle’a 28 dni później. Wspomina reżyser – Było dokładnie tak samo, jak w przypadku Family Man. Przesłuchałem mnóstwo wspaniałych aktorek, ale Tea Leoni była zdecydowanie najlepsza. Tak samo było tutaj z Naomie Harris! O tym, że dostała tę rolę zadecydowała chemia, jaką dawało się wyczuć pomiędzy nią i Woodym Harrelsonem. Widać ją też na ekranie. Kolejną kluczową rolę objął Troy Garity, nominowany ostatnio do nagrody Złotego Globu za drugoplanową rolę w produkcji telewizyjnej A Soldier Girl. Garity, prywatnie przyjaciel Ratnera, mówi – Zawsze sądziliśmy, że miło byłoby pracować razem, ale jakoś nic z tego nie wychodziło. Kiedy więc Brett zadzwonił i powiedział, że ma dla mnie fajną rólkę, tym razem nie mogłem odmówić sobie tej przyjemności. Najpierw trochę marudziłem, ale związał mnie, zakneblował i przysłał na tę wyspę jak z raju. Russell Hornsby, znany z jednej z głównych ról w serialu Playmakers, był ostatnim aktorem, którego obsadzono w roli drugoplanowej. Wcielił się w postać Jeana-Paula, prawej ręki i pomocnika Cheadle’a Mooré’a. Brett Ratner zadbał również o to, by w nawet epizodycznych rólkach wystąpili idealnie dobrani aktorzy. Chris Penn gra niewielką, lecz bardzo znaczącą rolę. – Uwielbiam rolę Chrisa Penna – mówi Ratner. – Gra pewnego siebie faceta, kryje się za różnymi akcentami – nie chcę za dużo zdradzić. Powiem tylko, że w każdej jego postaci jest on sam – gra niczym Philip Seymour Hoffman. Pierce Brosnan, któremu scenariusz filmu spodobał się od razu po przeczytaniu, mówi na temat obsady – Każdy aktor w tym filmie gra doskonale dobraną rolę – wybierając go zwracano uwagę na jego głos lub wygląd tak, by idealnie pasował do swojej postaci. Każdy aktor idealnie pasuje do opowieści, a wskutek tego cały film nabiera realizmu i wiarygodności. To jeden z wielkich talentów Bretta Ratnera. Ten człowiek ma styl, wie na czym polega praca reżysera. To nie jest konwencjonalne podejście do tematu. Z całą pewnością nie uczą o tym w książkach, nie jest to przecież konieczne. Ale Ratner żyje, oddycha, je i marzy wraz ze swoimi postaciami, a to przekłada się na aktorów. Podziw, jakim Brosnan darzy reżysera, podzielają pozostali aktorzy i członkowie ekipy filmowej. Mówi producent Beau Flynn – Kiedy myśli się o Brecie, pierwszym słowem, jakie przychodzi na myśl, jest „pasja”. Nigdy wcześniej nie spotkałem kogoś, kto byłby tak zupełnie oddany swojej pasji. Kiedy Brett się czemuś poświęca, robi to całkowicie. Jego entuzjazm zaraża pozostałych uczestników projektu, a dzięki temu cały zespół daje z siebie naprawdę wszystko. Uważam, że udało nam się nakręcić naprawdę wspaniały film, i to głównie dzięki zaangażowaniu Bretta. Mówi Woody Harrelson: Brett to jeden z najciekawszych ludzi, jakich znam. Jest silny, mądry, elegancki. Pracując na planie ma świetny instynkt, wie co jest dobre. Jest młody, ale odniósł już sukces i jestem zadowolony, że mogłem pracować z nim podczas tak wczesnego etapu jego kariery. Kontynuuje Salma Hayek: - Brett posiada magnetyczną osobowość. Ma też doskonałe oko i nadzwyczajny instynkt. Ufałam mu całkowicie, podczas pracy czułam się bardzo bezpieczna. Nie uważam, by skupiał się na czymś konkretnym – interesują go wszystkie możliwości, nie zamyka sobie dróg, chce zbadać każdą opcję. Praca na planie w jego towarzystwie jest wspaniałą zabawą. Można próbować rozmaitych wariantów scen, mówiąc te same lub zbliżone słowa, ale wkładając w nie różne emocje i uczucia. Scenariusz przewidywał, że większa część akcji filmu rozgrywać się będzie na tropikalnej, karaibskiej wyspie. Producenci zdecydowali się kręcić film na Bahamach, archipelagu prawie 700 wysp położonych relatywnie blisko Florydy. Ekipa filmowa dotarła na miejsce z Los Angeles, Miami i Nowego Jorku. Realizacja filmu na Bahamach w okresie od końca października 2003 roku do połowy grudnia (dodatkowe zdjęcia we wnętrzach nakręcono na początku 2004 roku w Los Angeles) sprawiała wiele kłopotów ze względu na niespotykane zazwyczaj o tej porze roku ulewne deszcze. Mówi producent Beau Flynn – Nie było łatwo, mieliśmy jednak doskonałą ekipę i świetnych aktorów. Brett dawał z siebie wszystko – nie przyjmował do wiadomości, kiedy ktoś mówił, że czegoś się nie da zrobić. Nawet, jeśli przeszkodą była pogoda. Praktycznie codziennie walczyliśmy ze wszystkimi możliwymi przeciwnościami losu. Kiedy na ekranie widzi się Pierce’a Brosnana w roli głównej, Salmę Hayek jako jego partnerkę w przestępstwie i Woody’ego Harrelsona w roli ich prześladowcy, a na dodatek przygody całej trójki rozgrywają się w pięknej, egzotycznej scenerii, można być pewnym, że film oferuje doskonałą mieszankę akcji i humoru. Salma Hayek mówi o filmie – To świetny film, ma w sobie ducha przygody. Jest… sexy. Sprawia, że ma się ochotę na wakacje. To jeden z tych filmów, które podobają się każdemu, mówiąc krótko, film dla każdego! Woody Harrelson dodaje – Zawsze uwielbiałem filmy tego rodzaju. Kocham, kiedy akcja jest pełna zwrotów i zaskakujących sytuacji, kiedy film jest zabawny. Tu dodatkowo mamy piękne Salmę Hayek i Naomie Harris, wnoszące do filmu wiele sexappealu. No i jest Pierce. Jak widzimy, ten film zapowiada się naprawdę ciekawie. - Cały ten fach kręci się wokół zadowalania widzów – zawsze tak było – mówi Pierce Brosnan. – Mam nadzieję, że kombinacja nas wszystkich - Bretta, mnie, Salmy, Woody’ego, Dona Cheadle’a i pozostałych, świetnych aktorów, sprawi widzom przyjemność. Aktor kontynuuje – Mam nadzieję, że ten film się wam spodoba, że powiecie o nim przyjaciołom – Świetny kawałek roboty, podobali mi się bohaterowie, byli prawdziwi, nie mogłem doczekać się, żeby zobaczyć co będzie dalej, nie miałem pojęcia co się za chwilę wydarzy. Ten film mnie zaskoczył i poruszył. Producent Beau Flynn przypomina – Ten film czerpie z wielu wzorców – z klasycznych filmów z lat trzydziestych i czterdziestych, w których występowali Hepburn i Tracy. Widać to w rolach Pierce’a i Salmy w naszym filmie. Mam wrażenie, że głęboka wiedza i znajomość filmu, jakimi dysponuje Brett Ratner, przyczyniły się do powstania zabawnego, fajnego i przyjemnego w odbiorze obrazu. Mówi reżyser – Film kończy się prawie jak film francuski. Widzowie mogą zastanawiać się, co też wydarzyło się dalej. Nie mogę się już doczekać realizacji sequelu – Po wschodzie słońca!
Aktorzy
Pierce Brosnan (Max) Pierce Brosnan to jeden z najbardziej wszechstronnych współczesnych aktorów filmowych. Powszechnie kojarzony jest z rolą agenta 007, udało mu się tchnąć nowego ducha w serię filmów opowiadających o przygodach Jamesa Bonda. Wystąpił w filmach Goldeneye, Jutro nie umiera nigdy, Świat to za mało i Śmierć nadejdzie jutro. Urodzony w Irlandii aktor jest jednym z czołowych aktywistów ruchu ochrony środowiska, udziela się w wielu ważnych inicjatywach społecznych i medycznych. Dzięki swej działalności pozafilmowej aktor otrzymał z rąk królowej angielskiej Order Imperium Brytyjskiego, jest także doktorem honorowym licznych uczelni. Sześć lat temu aktor założył własną firmę produkcyjną, Irish DreamTime, dzięki której ma możliwość pracy po drugiej stronie kamery. Pierwszym projektem nowego studia był film Afera Thomasa Crowna, w którym u boku Brosnana wystąpiła Rene Russo. Para zdobyła uznanie krytyki, a film okazał się sukcesem finansowym. Kolejna produkcja, Evelyn, wyreżyserowana została przez Bruce’a Beresforda, miała premierę na festiwalach filmowych w Toronto i w Chicago, otrzymała nagrody Movieguide dla Najbardziej Inspirującego Filmu i dla Najlepszego Aktora. W kolejnym filmie studia Brosnana, Pozew o miłość, wystąpił sam aktor i Julianne Moore, film wszedł na ekrany na początku tego roku. Firma Irish DreamTime przygotowuje obecnie produkcję kolejnego filmu, tym razem będzie to mroczna komedia The Matador, w której aktor wystąpi w roli głównej. Inne filmy fabularne z udziałem aktora, to: Krawiec z Panamy, Szara sowa, Góra Dantego, Marsjanie atakują!, Miłość ma dwie twarze, Love affair, Pani Doubtfire, Mister Johnson i Czwarty protokół. Aktor zagrał także główną rolę w serialu Remington Steele, międzynarodowym przeboju licznych stacji telewizyjnych. Serial ten był dla Brosnana przepustką do sławy. Salma Hayek (Lola) Nominowana do nagrody Akademii Salma Hayek to charakterystyczna aktorka, producentka i reżyserka, pracująca dla potrzeb zarówno filmu, jak i telewizji. W swojej karierze otrzymała nominacje do Oskara, nagród Złotego Globu, SAG i BAFTA, ostatnio zagrała wraz z Antonio Banderasem i Johnnym Deppem w filmie Roberta Rodrigueza Pewnego razu w Meksyku: Desperado 2. Hayek zajmuje się obecnie produkcją filmu Bandidas, w której wystąpi wraz z Penelope Cruz. W przyszłym roku zobaczymy ją na ekranie u boku Colina Farrella w filmie Roberta Towne'a Ask the Dust. Hayek otrzymała nagrodę Emmy za reżyserski debiut - The Maldonado Miracle, w którym wystąpili Peter Fonda, Mare Winningham i Ruben Blades. Film miał premierę na zeszłorocznym Sundance Film Festiwal, pokazał go kanał Showtime. Firma produkcyjna, należąca do aktorki, Ventanarosa, wyprodukowała film Czas motyli, w którym wystąpiła Hayek. Za rolę tę otrzymała nominację do nagrody Broadcast Film Critics Association. Kolejnym obrazem wyprodukowanym przez jej firmę jest meksykański film No One Writes To The Colonel, oparty na motywach książki Gabriela Garcii Marqueza. Film wyreżyserował Arturo Ripstein. Wybrano go do oficjalnego konkursu podczas festiwalu filmowego w Cannes w 1999 roku. Hayek urodziła się i dorastała w Coatzacoalcos w Meksyku. Przed przeprowadzką do USA była gwiazdą meksykańskiej telewizji. Potem wystąpiła w filmach Hotel, Timecode, Dogma, Bardzo dziki zachód, Polubić czy poślubić, 54, Od zmierzchu do świtu, Desperado i Breaking Up. Woody Harrelson (Stan) Woody Harrelson to jeden z tych aktorów, którym z powodzeniem udało się przenieść z telewizji na duży ekran. Aktor znany jest milionom telewidzów na całym świecie z roli w popularnym serialu Zdrówko. Za rolę barmana Woody’ego Boya Harrelson otrzymał w 1988 roku nagrodę Emmy. W trakcie ośmioletniej produkcji serialu nominowano go do niej jeszcze cztery razy. Ostatnio występował w serialu Will and Grace. Harrelson otrzymał nominacje do nagród Akademii, Złotego Globu, i Gildii Aktorów Filmowych w kategorii najlepszego aktora za rolę kontrowersyjnego wydawcy Larry’ego Flinta w filmie Milosa Formana Skandalista Larry Flynt. Wystąpił w nominowanym do Oskara filmie Cienka czerwona linia Terence’a Malicka, filmie Stephena Frearsa Kraina Hi-Lo i wyreżyserowanym przez Rona Howarda EdTV. Harrelson zadebiutował w filmie jako gracz w licealnej drużynie futbolu amerykańskiego w filmie Wildcats, w którym pojawił się także inny wschodzący talent, a mianowicie Wesley Snipes. Harrelson spotkał się z nim później na planie komedii Rona Sheltona White Men Can’t Jump i podczas realizacji filmu akcji Pociąg z forsą. Wystąpił wraz z Robertem Redfordem i Demi Moore w filmie Adriana Lyne’a Niemoralna propozycja. Sławę przyniosła mu rola maniakalnego zabójcy Mickey’a w wyreżyserowanym przez Olivera Stone’a filmie Urodzeni mordercy. Grał rolę jednorękiego kręglarza Roy’a Munsona w komedii braci Farrellych Kingpin, dziennikarza zaplątanego w aferę w thrillerze Volkera Schlondorffa Palmetto i – powtórnie dziennikarza – opisującego rozdartą wojną Bośnię w filmie Aleja snajperów. Inne filmy z jego udziałem to Fakty i akty, Sunchaser, Doc Hollywood, L.A.Story, The Cowboy Way i dzieło Rona Sheltona Kumpel do bicia z udziałem Antonio Banderasa. Oprócz pracy dla potrzeb filmu i telewizji, Harrelson znany jest z występów teatralnych. Zagrał główną rolę w inscenizacji sztuki N. Richarda Nasha The Rainmaker, opowiadającej o oszuście obiecującym sprowadzić deszcz w okolice nawiedzonego suszą niewielkiego miasteczka. Akcja sztuki dzieje się w latach trzydziestych. Harrelson wystąpił także wraz z Seanem Pennem w sztuce Sama Shepherda The Late Henry Moss wystawianej przez pochodzący z San Francisco teatr Magic Theater. Napisał i wyreżyserował mroczną komedię Furthest From The Sun, której premiera odbyła się w Los Angeles na deskach Tiffany Theater, sztukę wystawiano następnie w Minneapolis. Wraz z Kylem MacLachlanem wystąpił w On An Average Day, utworze Johna Kolvenbacha, wystawianym przez Comedy Theatre na londyńskim West Endzie. Ostatnio wyreżyserował wystawianą w Toronto po raz pierwszy sztukę Kennetha Lonergana This Is Our Youth. Don Cheadle (Mooré) Don Cheadle zagrał w swojej karierze cały szereg zapadających w pamięć ról zarówno teatralnych, jak i filmowych. Po raz pierwszy zwrócił na siebie uwagę krytyków rolą w filmie W bagnie Los Angeles, w którym wystąpił u boku Denzela Washingtona. Za rolę w tym filmie otrzymał nagrodę dla najlepszego aktora drugoplanowego, przyznaną mu przez koło krytyków filmowych Los Angeles. Za rolę Sammy’ego Davisa Jr. w filmie The Rat Pack, Cheadle otrzymał nagrodę Złotego Globu. Ta sama rola przyniosła mu nominację do nagrody Emmy. Kolejną zdobył za udział w filmie A Lesson Before Dying, w którym, oprócz niego, zagrali także Cicely Tyson i Mekhi Phifer. Film, oparty na powieści Ernesta J. Gainesa, opowiada historię nauczyciela, który po latach wraca nauczać do miasta swego dzieciństwa. W roku 2000 Cheadle wystąpił w filmie Misja na Marsa, w którym udział wzięli także Gary Sinise i Tim Robbins. Pojawił się także w obsadzie sztuki telewizyjnej, Fail Safe, gdzie grał u boku aktorów takich jak James Cromwell, Brian Dennehy, Richard Dreyfuss i Harvey Keitel. Książkę Harvey’a Wheelera i Eugene’a Burdicka na szklany ekran przeniósł George Clooney. W grudniu 2000 roku Cheadle, wraz z Nicolasem Cagem i Teą Leoni, wystąpił w filmie Family Man. Grał tam postać anioła, pod wpływem którego nowojorski bankier dokonuje rozrachunku z własnym życiem. W roku 2001 Cheadle wystąpił w biograficznym filmie Allison Anders Things Behind the Sun, a także w niezależnej produkcji, zrealizowanej metodą cyfrową, Manic, której reżyserem był Jordan Melamed. Ostatnio widzieliśmy go na ekranach w towarzystwie Johna Travolty, Halle Berry i Hugha Jacksona w filmie Kod dostępu Dominica Seny. Po zrealizowaniu Ocean’s Eleven: Ryzykownej gry, Cheadle wystąpił wraz z Jeffrey’em Wrightem w światowej premierze sztuki Top dog-Under dog, napisanej przez by Suzan-Lori Parks dla reżysera George’a Wolfe’a. Przedstawienie wystawiał New York’s Public Theatre. Za rolę w filmach Rosewood w ogniu, reżyserowanym przez Johna Singletona i Senator Bulworth, w reżyserii Warrena Beatty’ego, Cheadle otrzymał nominację do nagrody NAACP Image Award. Cheadle urodził się w Kansas City, w stanie Missouri. Mieszkał później w Lincoln, w Nebrasce, a ostatecznie zamieszkał w Los Angeles. Ma tytuł licencjata sztuk pięknych, zdobyty w prestiżowej szkole CAL ARTS w Walencji, w Kalifornii. Dzięki zachętom swych przyjaciół Cheadle wziął udział w kilku castingach do ról filmowych i telewizyjnych, po czym, nie przerywając nauki, występował w serialu Fame. Cheadle, znany telewizyjnej publiczności dzięki roli prokuratora okręgowego Johna Littletona w serialu Picket Fences, wystąpił także w innych produkcjach telewizyjnych, takich jak Rebound: The Legend of Earl The Goat Manigault, wyreżyserowanym dla HBO przez Eriqa La Sallę, czy w serialach The Golden Palace i Książę z Bel-Air. Cheadle jest także utalentowanym muzykiem-saksofonistą. Pisze muzykę, śpiewa. Wyreżyserował przedstawienie teatralne Cincinnati Man w The Attic Theater, a także cieszącą się uznaniem krytyków sztukę The Trip, którą wystawiał Friends and Artists Theater w Hollywood. Cheadle zadebiutuje wkrótce w roli reżysera, produkcja filmu Tishomingo Blues ma rozpocząć się jesienią tego roku. Naomie Harris (Sophie) Jedna z najbardziej obiecujących młodych aktorek, Angielka, Naomie Harris podbija Hollywood swym wdziękiem, siłą i urodą. Zagrała główną rolę w doskonale przyjętym filmie 28 dni później, w najbliższym czasie zobaczymy ją na ekranie w kilku kolejnych filmach. Harris zaczęła występować już w dzieciństwie, grała wówczas w The Anna Scher Theatre, który – mimo dumnej nazwy – był po prostu dzielnicowym klubem. Zachęcona przez swoją opiekunkę, Harris zdecydowała się ubiegać o pierwsze z licznych ról, w jakich wystąpiła w brytyjskich produkcjach telewizyjnych. W wieku osiemnastu lat Harris rozpoczęła naukę na studiach licencjackich wydziału sztuki i nauk politycznych uniwersytetu w Cambridge. Szkołę ukończyła z jedną z najwyższych lokat w roku 1998. W tym samym czasie uczyła się aktorstwa w prestiżowej szkole Bristol Old Vic Theatre School, której uczniami byli wcześniej Daniel Day-Lewis, Miranda Richardson i Jeremy Irons. Po ukończeniu szkoły w czerwcu 2000, otrzymała jedną z głównych ról w filmie Danny’ego Boyle'a (Trainspotting, The Beach, Płytki grób) 28 dni później. Film okazał się przebojem zarówno w Wielkiej Brytanii, jak i w Stanach Zjednoczonych. Harris wystąpiła potem w filmie White Teeth (adaptacji znanej powieści Zadie Smith), i w The Project, politycznym dramacie dokumentalnym, wyreżyserowanym przez Petera Kosminsky’ego (Biały Oleander). Aktorka wystąpi wkrótce wraz z Colinem Firthem i Meną Suvari w filmie Marca Evana (My Little Eye) Trauma. Kilka dni temu rozpoczęła też prace na planie innego filmu - Tristram Shandy – w reżyserii Michaela Winterbottoma (24 Hour Party People, Aleja snajperów, The Claim, Żyd, Wonderland). Chris Penn Chris Penn zadebiutował jako aktor w wieku 16 lat, w klasycznym już obrazie Francisa Forda Coppoli Rumblefish z 1983 roku. W swojej karierze wystąpił w ponad pięćdziesięciu filmach i licznych serialach telewizyjnych. Chris wystąpił wraz z aktorem i reżyserem Clintem Eastwoodem w westernie Niesamowity jeździec. Wystąpił także wraz z Tomem Cruisem w filmie All the Right Moves. Wraz ze swoim bratem Seanem Pennem i jego matką Eileen Ryan zagrał w filmie At Close Range. Jego kariera nabrała rozpędu w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku, gdy wystąpił w wyreżyserowanych przez Quentina Tarantino klasycznych obecnie filmach Wściekłe psy i Prawdziwy romans. Za główną rolę w filmie Abela Ferrara Pogrzeb otrzymał nagrodę dla najlepszego aktora na festiwalu filmowym w Wenecji w 1996 roku. Chris wystąpił potem w kilku kolejnych filmach, w tym w wyreżyserowanym przez Roberta Altmana Na skróty z 1993 roku, dziele Lee Tamahoriego Mulholland Falls z 1996 roku i w filmie w reżyserii Bretta Ratnera Godziny szczytu z 1998 roku. Chris pracuje także dla potrzeb telewizji, w roku 2003 był jedną z gwiazd serialu Davida E. Kelley'ego The Brotherhood of Poland, New Hampshire, nadawanego przez CBS. Ostatnio grał gościnnie w serialach CSI Miami i Will & Grace. Jednym z ostatnich filmów, w jakich wystąpił, był remake klasycznego serialu Starsky & Hutch¸ wyreżyserowany przez Todda Phillipa. Chris zajmuje się obecnie pracą nad kilkoma niezależnymi projektami filmowymi i telewizyjnymi. Russell Hornsby (Jean-Paul) Russell Hornsby urodził się i dorastał w Oakland, w Kalifornii. Posłuchał rady swojego szkolnego nauczyciela teatru i ukończył doskonały program teatralny uniwersytetu bostońskiego. Po zakończeniu nauki Hornsby studiował w British Academy of Dramatic Arts, będącej częścią uniwersytetu w Oksfordzie, po czym powrócił do Nowego Jorku, gdzie zadebiutował na scenie w sztuce Augusta Wilsona Jitney. Po tym występie Hornsby udanie zadebiutował w telewizji, otrzymał stałą rolę w serialach Haunted i Gideon's Crossing. Wystąpił w filmach Big Fat Liar i Keep the Faith. Ostatnio gra w popularnym serialu Playmakers. Troy Garity (Luc) Kiedy Troy Garity zagrał rolę swojego ojca, senatora Toma Haydena w biograficznym filmie Abbiego Hoffmana pod tytułem Steal This Movie (jego partnerami na ekranie byli Vincent D'Onofrio i Janeane Garofalo), okazał się na tyle dobry, że już wkrótce widzowie zobaczyli go w trzech kolejnych filmach. Garity, którego matką jest znana aktorka Jane Fonda, wyróżnia się nawet na tle swojej aktorskiej rodziny. Za główną rolę w filmie telewizyjnym Soldier's Girl, Garity otrzymał nagrodę Złotego Globu i nominację do nagrody Independent Spirit Award. Aktor zagrał w filmie Barry’ego Levinsona Włamanie na śniadanie, a także w przebojowej komedii Barbershop i w jej kontynuacji. Wystąpił także w pokazywanym podczas ubiegłorocznego festiwalu w Sudance filmie Perfume. Wiosną przyszłego roku zobaczymy go natomiast w obrazie Milwaukee, Minnesota, w którym wystąpią także Bruce Dern i Randy Quaid. Garity szlifował swój talent aktorski najpierw w dziecięcym teatrze The Laurel Springs Camp z Santa Barbara, a następnie w nowojorskiej American Academy of Dramatic Arts. W trakcie nauki wystąpił w ponad tuzinie inscenizacji. Aktor mieszka obecnie w Los Angeles. Wystąpił w filmie Teoria spisku Richarda Donnera, w którym w rolach głównych widzieliśmy Julię Roberts i Mela Gibsona. Zagrał główną rolę w wyreżyserowanym przez Rafała Zelinskiego filmie Bohemia
Twórcy
Brett Ratner (reżyser) Brett Ratner dał się już poznać jako jeden z najlepszych młodych reżyserów Hollywood. Mając dwadzieścia sześć lat wyreżyserował swój pierwszy film fabularny, przebojowy Kasamowa, w którym zagrali Charlie Sheen i Chris Tucker. Jego drugi film, komedia akcji Godziny szczytu, z udziałem Jackiego Chana i Chrisa Tuckera, przyniosła światowy dochód w wysokości 250 milionów dolarów. Sukcesem okazał się także kolejny film, The Family Man, w którym wystąpili Nicolas Cage i Tea Leoni. Rok później reżyser powrócił do kina akcji rodem z Hong Kongu, realizując Godziny szczytu 2, który na całym świecie zarobił ponad 342 miliony dolarów. Ostatni film reżysera, Czerwony smok, przyniósł łączny dochód w wysokości ponad 250 milionów USD. Ratner dorastał w Miami Beach, o realizowaniu filmów marzył odkąd skończył osiem lat. W wieku szesnastu lat rozpoczął naukę w nowojorskiej Tisch School of Arts, został najmłodszym absolwentem szkoły w całej jej historii. Uczęszczając na zajęcia zrealizował film Whatever Happened to Mason Reese, który otrzymał liczne nagrody. Ten film zwrócił uwagę Stevena Spielberga, którego firma, Amblin Entertainment, przyznała młodemu twórcy grant produkcyjny. Kiedy impresario gwiazd hip-hopu, Russell Simmons, zobaczył nowelkę, zaangażował młodego twórcę do realizacji wideoklipów. Ratner zrealizował ich ponad 100, dla tak znanych artystów, jak Madonna, Mariah Carey, Jay-Z, Wu Tang Clan, D’Angelo, Heavy D, Mary J. Blige, Foxy Brown, Public Enemy, P. Diddy i wielu innych. Za produkcję Russell Simmons' Def Poetry Jam otrzymał nagrodę Tony. Oprócz kariery filmowej i muzycznej, Ratner zajmuje się także wydawaniem książek. Jest wydawcą albumu zdjęć Marka Helfricha Naked Pictures of my Ex-Girlfriends, współtworzy projekt Powerhouse Books, pod którego egidą w październiku 2003 roku ukazała się książka Hilhaven Lodge: The Photo Booth Pictures. Ratner zasiada w radzie nadzorczej Chrysalis Foundation, pomagającej w uzyskaniu pracy ludziom bezdomnym. Za działalność w fundacji otrzymał nagrodę Spirit of Chrysalis. Paul Zbyszewski (scenarzysta, autor opowiadania, na podstawie którego powstał scenariusz) Paul Zbyszewski urodził się i dorastał w Chicago, był producentem telewizyjnym w lokalnej stacji WFLD należącej do sieci FOX. W swojej karierze przeszedł etapy od sportu do prezentowania porannych wiadomości. W roku 1995 otrzymał nagrodę Emmy. Trzy lata później przeprowadził się do Los Angeles i zajął się scenopisarstwem. Zaczynał od zera, początkowo otrzymał stanowisko asystenta producenta w firmie realizującej zwiastuny filmowe. Później napisał scenariusz do serialu The Weakest Link. Scenariusz do filmu Po zachodzie słońca jest pierwszym jego autorstwa, jaki doczekał się realizacji w postaci filmu fabularnego. Craig Rosenberg (scenarzysta) Craig Rosenberg jest Australijczykiem, uzyskał dyplom licencjata sztuki, jest także absolwentem wydziałów filologii angielskiej i prawa uniwersytetu Monash. Napisał i wyreżyserował film Hotel De Love, doskonale przyjęty podczas festiwalu filmowego w Toronto. Film pokazywany był na całym świecie. Obecnie na stałe mieszka w Los Angeles. Scenariusz do filmu Po zachodzie słońca jest jego pierwszym utworem, jaki doczekał się realizacji przez wytwórnię filmową. Rosenberg reżyseruje w tej chwili psychologiczny thriller Half Light z udziałem Demi Moore. Film powstaje na podstawie scenariusza jego autorstwa, zdjęcia odbywają się w Walii i w Londynie. Obraz wejdzie do kin w przyszłym roku. Beau Flynn (producent) Beau Flynn założył ostatnio firmę Contrafilm, posiadającą umowę produkcyjną z wytwórnią New Line Cinema. Flynn zajmuje się w tej chwili reprodukcją filmu Solace, którego reżyserem będzie Gary Flader, trwają także prace nad obrazem The Number 23 w reżyserii Fernley’a Phillipsa. Oba filmy powstają w ramach współpracy z New Line. Dodatkowo Flynn produkuje w tej chwili animowany komputerowo film Disney'a The Wild, który wejdzie do kin w 2006 roku. W listopadzie tego roku Contrafilm rozpocznie prace nad thrillerem wytwórni Sony The Exorcism of Anneliese Michel, w którym zobaczymy Laurę Linney. Przed założeniem Contrafilm, Flynn był wspólnikiem The Firm, zajmował się tam nadzorem nad wydziałami produkcji filmowej i telewizyjnej. Flynn posiada opinię doskonałego producenta. Wyprodukował Krainę tygrysów, film nominowany do dwóch nagród Independent Spirit Awards, a także Requiem dla snu, nominowany do Oskara, Złotego Globu i nagrody SAG. Requiem… zdobyło także dwie nagrody Independent Spirit Awards. Flynn ukończył uniwersytet nowojorski, w 1995 roku założył firmę producencką Bandeira, która błyskawicznie zdobyła sobie reputację wśród miłośników i twórców filmu niezależnego. Flynn otrzymał czterokrotnie z rzędu nagrody na festiwalu filmowym Sundance, po raz pierwszy w 1996 dla filmu Johns, a następnie dla filmów The House of Yes, The Alarmist i Guinevere. Flynn urodził się i dorastał w Miami, karierę w przemyśle filmowym rozpoczął od stanowiska asystenta Scotta Rudina. Tripp Vinson (producent) Tripp Vinson rozpoczął karierę w przemyśle filmowym od pracy w firmie Jerry’ego Bruckheimera, gdzie brał udział w realizacji filmów Wróg publiczny i Armageddon. W roku 2000 zaczął pracować w firmie Bandeira Entertainment, przejętej w 2002 roku przez wytwórnię The Firm. W wyniku fuzji powstał wydział produkcyjny nazwany Firm Films. Z ramienia firmy nadzorował produkcję filmu 11:14, z udziałem Hillary Swank i Rachael Leigh Cook. W roku 2003 założył (wraz z Beau Flynnem) firmę Contrafilm, związaną z wytwórnią New Line. Vinson zajmuje się obecnie produkcją filmu The Guardian dla wytwórni Disney’a i The Exorcism of Anneliese Michel realizowanego dla Sony Screen Gems. Jay Stern (producent) Jay Stern był początkowo wiceprezesem do spraw produkcji w firmie New Line Cinema, po czym przeszedł na stanowisko prezesa do firmy Rat Entertainment. W ciągu pięciu lat pracy w New Line, Stern był producentem wykonawczym filmów Godziny szczytu, Love and Basketball, Kasamowa i lovejones, i wielu innych. Przed rozpoczęciem pracy w New Line Cinema przez 5 lat pracował jako wiceprezes do spraw produkcji w Hollywood Pictures, firmie należącej do koncernu Walt Disney Company. Swoją karierę w przemyśle filmowym rozpoczynał od stanowiska kierownika produkcji i kierownika planu w Nowym Jorku, swoim mieście rodzinnym. Stern jest absolwentem uniwersytetu Yale College (rocznik 1981), ukończył też studia podyplomowe w Teacher’s College na uniwersytecie Columbia (psychologia). Patrick Palmer (producent wykonawczy) Spośród filmów wyprodukowanych przez Patricka Palmera, trzy otrzymały nominację do Oskara w kategorii najlepszego filmu. Były to: A Soldier's Story, Dzieci gorszego Boga i Moonstruck. Moonstruck, nominowany w sześciu kategoriach, zdobył trzy nagrody Akademii, w tym dla najlepszej aktorki, Cher. Dzieci gorszego Boga otrzymały pięć nominacji, a nagrodę dla najlepszej aktorki otrzymała Marlee Malin. Agnes of God, inny film Palmera, otrzymał trzy nominacje do Oskara. Palmer pracował ostatnio jako główny producent wykonawczy przy Nieśmiertelnych z Christopherem Lambertem, Texas Rangers z Dylanem McDermottem i Jamesem Van Der Beekiem. Był producentem wykonawczym przy realizacji filmu The Shrink Is In z Courtney Cox i Davidem Arquettem oraz Milk Money, w którym wystąpili Melanie Griffith i Ed Harris. To samo stanowisko zajmował przy kręceniu filmu Furia: Carrie 2 z udziałem Amy Irving, Mrs Winterbourne z Shirley MacLaine i Rick’iem Lakem a także obrazu Iron Will. Był ponadto producentem Don Juana de Marco z udziałem Marlona Brando, Johnny’ego Deppa i Faye Dunaway. Był także współproducentem, producentem lub producentem wykonawczym filmów, takich jak: Made in America, Paradise, Syreny i Stanley and Iris. W trakcie swej owocnej współpracy z producentem i reżyserem, Normanem Jewisonem, Palmer wyprodukował Agnes of God i Billy Two Hats. Był także współproducentem filmów And Justice for All, F.I.S.T., Rollerball, Jesus Christ Superstar, Skrzypek na dachu i The Landlord. To samo stanowisko zajmował przy realizacji filmów Iceman i Best Friends. Natomiast kręcąc The Dogs of War zajmował stanowisko producenta wykonawczego. Palmer urodził się i wychowywał w Los Angeles, do filmu trafił po ukończeniu uniwersytetu stanu Kalifornia. Jest magistrem ekonomii. Przez ponad 10 lat pracował w firmie Mirisch Company. Jego pierwszy projekt to West Side Story, pracował później nad Seven Days in May, The Fortune Cookie i The Party. Dante Spinotti (operator) Dante Spinotti to wielokrotnie nagradzany i znany operator, współpracujący z wieloma czołowymi reżyserami z całego świata. Trzykrotnie nominowany do nagrody Gildii Operatorów Filmowych (za filmy Tajemnice Los Angeles, Informator, Ostatni Mohikanin),otrzymał także nominacje do Oskara i nagrody BAFTA (za filmy Tajemnice Los Angeles i Informator), laureat nagrody koła krytyków filmowych z Los Angeles za zdjęcia do obu wymienionych wyżej tytułów. Za zdjęcia do filmu Ostatni Mohikanin Dante otrzymał nagrodę BAFTA. Spinotti urodził się w Tolmezzo, we Włoszech. W Stanach Zjednoczonych zadebiutował zdjęciami do filmu Michaela Manna Łowca. Pracował następnie z wieloma cenionymi reżyserami, jak choćby z Garrym Marshallem przy realizacji Gorsza siostra, Frankie i Johnny i Beaches i Michaelem Aptedem przy pracy nad Nell i Blink. Film Po zachodzie słońca to już trzeci obraz, przy realizacji którego Spinotti współpracuje z reżyserem Brettem Ratnerem. Efekty ich wcześniejszej wspólnej pracy to filmy Family Man i Czerwony smok. Inne filmy, przy których powstawaniu Spinotti brał udział, to: Goodbye Lover, Szybcy i martwi, Wszystko dla gości, True Colors, Zbrodnie serca i Gorączka. Ostatnio wykonywał zdjęcia do filmów Cudowni chłopcy, Bandits i Pinokio. W ojczyźnie dwukrotnie przyznano mu prestiżową nagrodę Donatello — po raz pierwszy za zdjęcia do filmu Legend Of The Holy Drinker, drugi raz za realizację obrazu The Secret Of the Old Forest. Dodatkowo dwukrotnie uhonorowano go nagrodą Silver Ribbon, przyznaną mu przez włoskich dziennikarzy za zdjęcia do filmów The Star Maker i Informator. Geoffery Kirkland (kierownik produkcji) Film Po zachodzie słońca był pierwszą okazją do współpracy pomiędzy Geoffrey’em Kirklandem i reżyserem Brettem Ratnerem. Kirkland pracował przy realizacji dziewięciu filmów Alana Parkera: The Life Of David Gale, Angela’s Ashes, Mississippi w ogniu, Ptasiek, Come See The Paradise, Shoot The Moon, Chwała, nagrodzonego Oskarem Midnight Express i Bugsy Malone. Za pracę nad filmem Bugsy Malone, pierwszym z całej dziewiątki, Kirkland otrzymał nagrodę BAFTA dla najlepszego kierownika produkcji. Inne filmy, nad którymi pracował urodzony w Wielkiej Brytanii kierownik produkcji to W akcie desperacji, Kosmiczny mecz, Renaissance Man i The Right Stuff. Za pracę przy realizacji filmu The Right Stuff, otrzymał Oskara. Kirkland brał także udział w realizacji filmu Gry wojenne, sprawował kierownictwo produkcji podczas prac nad długometrażowym filmem muzycznym Captain EO, w którym wystąpił Michael Jackson. Mark Helfrich (montażysta) Mark Helfrich współpracował z reżyserem Brettem Ratnerem przy produkcji jego wszystkich filmów. Oprócz tego montował filmy Honey, Straszny film, Predator, Striking Distance, Showgirls, Ostatni skaut, Action Jackson, Rambo: pierwsza krew II i Jumpin’ Jack Flash. Helfrich zmontował również liczne programy telewizyjne, seriale i wideoklipy, w tym laureata licznych nagród - teledysk Madonny z 1999 Beautiful Stranger. Rita Ryack (projektantka kostiumów) Rita Ryack opracowała kostiumy dla ponad trzydziestu filmów, od dawna współpracuje z reżyserami tak znanymi, jak Martin Scorsese, Robert De Niro i Ron Howard. Niektóre z filmów, przy których powstawaniu pracowała, to Kasyno, Przylądek strachu, Po godzinach, Ciemna strona miasta, Dziewczyna gangstera, Fakty i akty i Prawo Bronxu, reżyserski debiut Roberta De Niro. Współpracowała z Ronem Howardem przy filmach Piękny umysł, Apollo 13, Okup, EdTV, The Paper oraz The Grinch: Świąt nie będzie - za kostiumy do którego otrzymała nominację do Oskara. Po zachodzie słońca to drugi film, podczas którego Ryack pracowała z reżyserem Ratnerem. Wcześniej spotkali się przy pracy nad filmem Godziny szczytu 2. Inne filmy, do których zaprojektowała niedawno kostiumy to Piętno i Kot. Jest także autorką kostiumów do teledysku Bad Michaela Jacksona, wyreżyserowanego przez Martina Scorsese. Za projekty do scenicznego musicalu My One and Only Ryack otrzymała nagrody Tony i Drama Desk, a także nominację do nagrody stowarzyszenia krytyków teatralnych miasta Los Angeles. Zaprojektowała kostiumy dla broadwayowskiej inscenizacji The Human Comedy, a także dla sztuk Sama Shepharda A Lie of the Mind, Hunting Cockroaches, The Vampires, The Foreigner, Anteroom, The Loman Family Picnic i It's Only A Play. Ta ostatnia przyniosła jej nominację do nagrody American Theatre Wing. Jej talent został wyróżniony nagrodą Obie (w roku 1986). Była kierownikiem działu projektów w American Repertory Theatre na Harvardzie. Ryack jest także ilustratorką filmów rysunkowych i animatorką. Za swe prace zdobyła liczne nagrody i wyróżnienia. Ukończyła wydział teatralny uniwersytetu Yale, studiowała też na uniwersytecie Brandeis University, w Bennington College i w Boston Museum School. Lalo Schifrin (kompozytor) Lalo Schifrin jest prawdziwym człowiekiem renesansu. Pianista, kompozytor i dyrygent, równie dobrze czuje się dyrygując orkiestrą symfoniczną, występując na międzynarodowym festiwalu jazzowym, pisząc muzykę do filmu lub programu telewizyjnego, czy też pisząc muzykę na zamówienie Orkiestry Kameralnej Los Angeles, Orkiestry Filharmonii Londyńskiej, czy nawet sułtana Omanu. Schifrin jest Argentyńczykiem, odebrał staranne wykształcenie muzyczne, studiował prawo. Pochodzi z rodziny o bardzo silnych tradycjach muzycznych, jego ojciec, Luis Schifrin, był koncertmistrzem Orkiestry Filharmonii w Buenos Aires. Lalo Schifrin kontynuował edukację muzyczną w konserwatorium paryskim we wczesnych latach pięćdziesiątych. Jednocześnie rozwijała się jego kariera zawodowego pianisty jazzowego, kompozytora, aranżera. Zaczął występować i nagrywać w całej Europie. Kiedy Schifrin powrócił do Buenos Aires w połowie lat pięćdziesiątych, założył własny big band, z którym występował podczas licznych koncertów. W trakcie jednego z nich usłyszał go Dizzy Gillespie, który poprosił Schifrin o zostanie jego pianistą i aranżerem. W roku 1958, Schifrin przeprowadził się do Stanów Zjednoczonych, gdzie jego kariera nabrała dodatkowego rozmachu. Jego muzyka to synteza technik tradycyjnych i współczesnych, doskonale słychać w niej także wpływy ukochanego jazzu. Invocations, Concerto for Double Bass, Piano Concertos No. 1 i No. 2, Pulsations, Tropicos, La Nouvelle Orleans i Resonances są doskonałymi przykładami tendencji do przekazywania uniwersalnych myśli za pomocą wymyślnego prymitywizmu. Kompozytor napisał ponad 100 ścieżek muzycznych dla potrzeb dużego i małego ekranu. Znajduje się wśród nich muzyka do seriali Mission Impossible, Mannix, filmów The Fox, Cool Hand Luke, Bullitt, Brudny Harry, Tango, Godzina szczytu, Godzina szczytu 2 i Wszystko się wali. W roku 2003 na limitowanej płycie CD ukazała się kompletna ścieżka dźwiękowa autorstwa Schifrina do filmu The Hellstrom Chronicle. Ostatnio kompozytor napisał muzykę do niezależnego filmu The Bridge of San Luis Rey z udziałem Roberta DeNiro i Kathy Bates. Do dziś dnia Lalo zdobył cztery nagrody Grammy Awards (był dwadzieścia jeden razy nominowany do tej nagrody), jedną nagrodę Cable ACE Award, otrzymał także sześć nominacji do Oskara. W roku 1987 grupa najlepszych muzyków francuskich postanowiła założyć Paryską Orkiestrę Filharmoniczną, która miała za zadanie nagrywać muzykę filmową, grać na koncertach i występować w telewizji. Lalo Schifrin został dyrektorem muzycznym, orkiestra dała koncert inauguracyjny w Theatre des Champs Elysees 26 stycznia 1988. Pierwsze nagranie orkiestry ukazało się na rynku we wrześniu tego samego roku. Schifrin piastował oferowane mu stanowisko przez pięć lat, po czym zrezygnował z niego, by mieć więcej czasu na pisanie muzyki. Schifrin w swojej karierze dyrygował także Londyńską Orkiestrą Filharmoniczną, Londyńską Orkiestrą Symfoniczną, Wiedeńską Orkiestrą Symfoniczną, Orkiestrą Filharmonii Los Angeles, Izraelską Orkiestrą Filharmoniczną, Meksykańską Orkiestrą Filharmoniczną, Orkiestrą Symfoniczną z Houston, Orkiestrą Kameralną z Los Angeles, Orkiestrą Filharmoniczną miasta Meksyk, Orkiestrą Symfoniczną z Atlanty, Orkiestrą imienia Św. Łukasza z Nowego Jorku i Narodową Orkiestrą Symfoniczną Argentyny. W roku 1986 Orkiestra Symfoniczna Glendale pod batutą Lalo Schifrina występowała podczas Hollywood Bowl. Skomponowany przez niego utwór Salute to the Statue of Liberty został przyjęty owacją tłumu liczącego 17000 osób. Rok później Schifrin otrzymał zlecenie napisania uwertury, oficjalnego hymnu Igrzysk Panamerykańskich. Utwór nagrano w Toronto, premierowe wykonanie przypadło Orkiestrze Filharmonicznej Indianapolis. W roku 1995 Schifrin skomponował i kierował wykonaniem utworu kończącego Igrzyska Panamerykańskie, jakie odbywały się wówczas w Argentynie. Schifrin jest doskonale znany wśród muzyków z umiejętności zmiany stylu i techniki. Jako muzyk jazzowy nagrywał i występował z artystami tej miary, co Dizzy Gillespie, Sarah Vaughan, Ella Fitzgerald, Stan Gett i Count Basie. Jego Concerto for Guitar and Orchestra nagrała Londyńska Orkiestra Filharmoniczna z udziałem solisty Angela Romero. Dances Concertantes na klarnet i orkiestrę był wykonywany w Teotihuacan w Meksyku, śpiewał Placido Domingo. Wydarzenie pokazywano w telewizji w roku 1989. Dziesięć lat później koncert ten został wydany na płytach CD i DVD i na taśmach VHS. W kwietniu 1989 Lalo Schifrin otrzymał stanowisko dyrektora muzycznego Orkiestry Symfonicznej Glendale, piastował je przez sześć lat. Zlecono mu napisanie muzyki, która miała uświetnić finał mistrzostw świata w piłce nożnej, jaki odbył się 17 lipca 1990 roku we Włoszech. To właśnie podczas tego koncertu świat po raz pierwszy usłyszał razem trójkę wielkich tenorów, Luciano Pavarottiego, Placido Domingo i Jose Carrerasa. Orkiestrami operowymi z Rzymu i Florencji dyrygował Zubin Mehta. Nagranie tego koncertu okazało się najlepiej sprzedającą się płytą w historii muzyki klasycznej. Schifrin otrzymał potem zlecenie napisania drugiej części koncertu, wykonanej w lipcu 1994 roku przez Carrerasa, Domingo i Pavarottiego, ponownie pod dyrygenturą Zubina Meta. Tym razem koncert miał miejsce na stadionie Dodgersów, ponownie podczas mistrzostw świata w piłce nożnej. Fundacja Steinway’a zleciła Schifrinowi napisanie Piano Concerto No. 2, prawykonanego przez Narodową Orkiestrę Symfoniczną pod batutą Mścisława Rostropowicza w waszyngtońskim Kennedy Center 11 czerwca 1992 roku. W partii solowej wystąpiła wówczas Cristina Ortiz. W tym samym roku Schfrin wyprodukował, zaaranżował i poprowadził nagranie, w którym Jose Carreras wystąpił wraz z Londyńską Orkiestrą Symfoniczną. Nagranie nosi tytuł Friends for Life. Inne dzieła Schifrina to, między innymi Fantasy for Screenplay and Orchestra napisana dla Daniela Barenboima i Orkiestry Symfonicznej z Chicago. Premiera tego utworu miała miejsce w roku 2002-2003, a także Symphonic Impressions of Oman, powstale na zamówienie sułtana Omanu, nagrane w Wielkiej Brytanii przez Londyńską Orkiestrę Symfoniczną, wydane nakładem Aleph Records w roku 2003. W listopadzie 1992 roku miało miejsce premierowe wykonanie Cantares Argentinos. W tym samym miesiącu Schifrin dyrygował Sofijską Orkiestrą Radiową w trakcie europejskiej premiery swojego Piano Concerto No. 2. Był to pierwszy program telewizyjny nadawany z Bułgarii w ramach sieci Eurowizja. Koncert został wydany na płycie CD. Schifrin napisał i zaadaptował muzykę do koncertu Christmas in Vienna z 1992, podczas którego wystąpili Diana Ross, Jose Carreras i Placido Domingo. Koncert ukazał się na płycie CD, laserdysku i kasetach wideo w roku 1993 nakładem Sony Classics. Schifrin powrócił do Wiednia w grudniu 1995, gdy podjął się aranżacji kolejnego programu muzycznego, w którym wystąpili Jose Carreras, Natalie Cole i Placido Domingo. Koncert został pokazany w USA w sieci PBS 23 i 24 grudnia. W roku 1993 Schifrinowi zlecono napisanie Lili’Uokalani Symphony mającej uhonorować ostatnią władczynię Hawajów, królową Lili’Uokalani. Premiera tego dzieła miała miejsce w Honolulu, symfonię wykonywała Orkiestra Symfoniczna Honolulu. Utwór został nagrany przez wiedeńską Orkiestrę Symfoniczną pod batutą Schifrina wiosną 1995 roku. Nagranie ukazało się w listopadzie 1996 roku nakładem wytwórni Urtext Digital Classics. Wiosną 1993 Schifrin dyrygował Orkiestrą Wiedeńskiej Opery Ludowej, solistką była wówczas Julia Migenes. Nagranie tego koncertu ukazało się pod nazwą Julia Migenes in Vienna. W tym samym okresie dyrygował podczas nagrywania Te Deum wykonywanego przez wirtuoza Maurica Andre’a i orkiestrę kameralną w Paryżu. Oba nagrania ukazały się w październiku 1993. W roku 1996 kompozytor brał udział w nagraniu The Carnival of the Animals. Skomponował ścieżkę muzyczną do epickiego dzieła Luisa Valdeza Bandido!, zaprezentowanego w Mark Taper Forum w Los Angeles. Muzyka była przykładem geniuszu Schifrina, słowa do niektórych części utworu napisał Valdez. Najnowsze klasyczne dzieło artysty, Symphonic Sketches of Oman, powstało na zamówienie sułtana Omanu. Symfonię nagrała Londyńska Orkiestra Symfoniczna pod batutą kompozytora jesienią 2001 roku. Nagranie ukazało się potem na rynku. Schifrin skomponował ostatnio ścieżki dźwiękowe do czterech filmów zrealizowanych w Hollywood – Kasamowa wytwórni New Line Cinema; Something to Believe In studia Lord Lew Grade; Tango Carlosa Saury. Czwartym filmem był cieszący się olbrzymim powodzeniem obraz Godziny szczytu, za który kompozytor otrzymał nominację do nagrody Grammy w 1999 roku. Latem 2001 roku na ekrany kin wszedł sequel tego filmu, Godziny szczytu 2. Najnowszym filmem z muzyką kompozytora będzie niezależny The Bridge of San Luis Rey. Ósmego grudnia 1995 roku Schifrin poprowadził w Marsylii orkiestrę symfoniczną, której koncert uświetnił uroczystości z okazji stulecia wynalezienia filmu przez braci Lumiere. Koncert zatytułowano 100 Ans de Cinema. Wystąpili Julia Migenes i Dee Dee Bridgewater, nagranie ukazało się we Francji nakładem Warner Bros. Records. To samo nagranie doczeka się wkrótce reedycji pod nazwą Film Classics, tym razem na rynku ukaże się staraniem wytwórni Aleph Records. Ten sam koncert zagrano ponownie w Buenos Aires w roku 1998, ukazał się on na CD nakładem Aleph Records w lutym 2002 roku. W październiku 1996 roku miała miejsce światowa premiera The Rhapsody for Bix. Schifrin napisał ją na zamówienie Bix Beiderbecke Memorial Socjety, by uhonorować pamięć Bixa Beiderbecke’a. Utwór ten ukaże się wkrótce na płycie Schifrina zatytułowanej Metamorphosis. W czerwcu 1999 roku 1999 kierował w Kolonii prawykonaniem swojej Latin Jazz Suite, z solistami Jon Faddis, Davidem Sanchezem, Ignacio Berroa, Alexem Acuną. Ten sam utwór wykonywała także Wielka Orkiestra BBC w Londynie. We wrześniu 1999 roku odbyła się amerykańska premiera tego dzieła, miało to miejsce w Los Angeles, w Watercourt Plaza. W tym samym czasie ukazała się płyta CD z tym nagraniem. Kompozytor otrzymał za nią nominację do nagrody Grammy, płyta ta ukazała się właśnie w wersji DVD. W roku 2000 Schifrin napisał kolejny utwór dla big bandu jazzowego, Esperanto. W nagraniu udział wzięli Jean-Luc Ponty, Don Byron, Nestor Marconi, James Morrison, Trilok Gurtu, Sydney Thiam, Greg Hutchinson, Simon Stockhausen. Esperanto ukazało się na płycie CD we wrześniu 2000 roku. Lalo Schifrin jest laureatem nagrody BMI Lifetime Achievement z 1988 roku. Trzy lata później BMI uhonorowało Schifrin specjalną nagrodą dla kompozytorów za jego klasyczną już obecnie kompozycję, będącą głównym motywem muzycznym serialu i filmu Mission Impossible. W roku 2004 artysta został uhonorowany przez francuską organizację SACEM, wystąpił podczas 57 festiwalu filmowego w Cannes, otrzymał wyróżnienie American Society of Music Arrangers & Composers (ASMAC). Rok wcześniej Schifrin został wyróżniony przez burmistrza Los Angeles, hrabstwo Los Angeles i legislaturę stanu Kalifornia za 30 lat pracy artystycznej. Otrzymał także wyróżnienie rządu Izraela, przyznane mu w uznaniu wkładu, jaki wniósł w „zrozumienie świata za pośrednictwem muzyki”. W roku 1988 Schifrin otrzymał własną gwiazdę na hollywoodzkim bulwarze gwiazd. Jest doktorem honoris causa Rhode Island School of Design i Uniwersytetu La Plata w Argentynie. W roku 1998 otrzymał nagrodę Distinguished Artist Award przyznaną mu przez Los Angeles Music Center. Lalo Schifrin otrzymał tytuł „Chevalier de l’Ordre des Arts et Lettres”, jedno z najwyższych wyróżnień przyznawanych przez francuskiego Ministra Kultury. W roku 1998 rząd argentyński mianował go prezydenckim doradcą do spraw kultury w randze sekretarza stanu. Schifrin od ponad 30 lat jest żonaty z Donną. Mają troje dzieci, Williama, scenarzystę filmowego i telewizyjnego; Frances, która jest kierowniczką artystyczną i Ryana, zajmującego się reżyserią i scenopisaniem.
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.